dinsdag 6 juni 2017

Mijn therapiehonden; een onbeschrijfelijke liefde

Mijn honden zijn,
voor mijn gevoel,
al mijn leven lang bij me.

Toch, kreeg ik pas in 2008 mijn eerste eigen hond.
Golden retriever Mees.
En in oktober 2012 kwam daar australian shepherd meisje Rain bij.

Mijn honden hielpen me altijd al bij mijn werk als hondentrainster en hondengedragstherapeut.
Ze hielpen mij, bij het opvoeden van interne puppen, het rehabiliteren van honden met ongewenst gedrag. We trainde samen, we maakte samen wandeltochten in Nederland maar ook op onze vakanties in Frankrijk en Spanje. Ze waren mijn maatjes en mijn honden.
Maar ze zouden zoveel meer worden...

Op 16 februari 2013 veranderde mijn leven.
Mijn verloofde Niels, was door een acuut hartfalen overleden.
Ik bleef alleen achter.

De eerste weken, na het overlijden van Niels waren hectisch.
Ik was eigenlijk geen moment alleen. De crematie moest worden geregeld.
Ons huis in Schoorl moest worden leeg gehaald.
Daarbij hadden mijn vriendinnen geregeld, dat ik de eerste twee weken s'avonds en s'nachts
niet alleen hoefde te zijn. Ze draaide een soort van wisseldiensten om bij mij te slapen,
of ik werd hartelijk welkom geheten in hun huis.
Zonder nadenken ging in mee op deze golf van het leven.
Het voelde alsof mijn houvast in de wereld was verdwenen.
Maar ik had mijn twee honden nog. Die overal mee naar toe gingen.


Na twee weken was ik er aan toe om terug te keren naar het 'gewone' leven.
Maar ik zag op tegen de nachten alleen. Dus nam ik Mees mee naar bed.
S'nachts lagen we lepeltje-lepeltje en altijd wanneer ik wakker werd, hoorde ik
een geruststellende ademhaling naast me. Ik was niet alleen!!

Wanneer er iemand op visite kwam, ging Mees als een huis naast mij zitten.
Hij beschermde mij liefdevol. Hij was letterlijk en figuurlijk mijn rots in de branding.
Rain stuiterde deze periode door mijn huis.
Een australian shepherd, midden in haar puberteit.
Rain wilde rennen, ze wilde leren. Ze haalde de blauwe enveloppen uit mijn prullenbak.


Met tranen in mijn ogen kon ik alleen maar naar haar kijken.
Ik voelde me zo'n slechte coach voor haar. Ik kon haar gewoonweg nu niets geven,
omdat ik hard moest werken om zelf mijn hoofd boven water te houden.
Ik schaamde me, dat ik, als hondentrainer, wel andere mensen met hun hond kon helpen,
maar mijn eigen hond naar mijn gevoel tekort deed.
Ik ventileerde dit naar mijn collega. En die zei:
'Suus, zie je het dan niet? Rain is constant voor jou aan het werk'.
Ik zei haar: 'Ik zie alleen maar een bok irritante hond..."
Mijn collega 'Suus, Rain is keihard aan het werk voor je, dag en nacht.
Om je te laten zien dat je voor haar door moet gaan.
Het is alsof ze zegt 'Mam, ik ben er ook nog. Voor mij moet je blijven ademhalen.'





Ik liet het even bezinken. En besefte met, ze heeft gelijk.

Vanaf dat moment ging ik anders naar mijn honden kijken.
Mees, mijn rots, lag naast me, met zijn kop op mijn schoot.
Hij geeft mij een gevoel van rust.
Rain steekt haar kop om de hoek en kijkt me uitdagend aan.
Ik zeg 'meissie, wat heb je daar'. Haar oren gaan in haar nek en ze lacht naar me.
(echt!!). Al kwispelend komt ze naar me toe.
Ik vertel haar dat ik zo blij met haar ben en een traan glijdt over mijn wang.
Ze likt de traan weg en leg haar poten in mijn nek en geeft me een knuffel.
Mees knort een beetje op mijn schoot en duwt zijn neus onder mijn arm.


Erfstuk Boy, de hond van Niels,
is een paar maanden later definitief bij ons komen wonen.
Boy, een hond waar ik wel een boek over kan schrijven,
vult onze roedel aan tot een drie eenheid.
Boy, de laatste levende connectie tot Niels.
Met liefde zorgen we voor hem en ligt hij elke nacht aan mijn zijde.


Mijn honden,
zijn zoveel meer dan 'gewoon honden'.
Ze zijn mijn maatjes, mijn vrienden voor het leven.
Ze zijn mijn furry kids.
Ze zijn mijn therapeuten.
Elk verhaal kan ik bij ze kwijt. Ze zeggen nooit iets verkeerds terug.
Ze zijn mijn coaches en dwingen mij om na te denken over mijn leven,
over mijn trainingen, over mens en dier.

Mijn honden hebben mij enorm geholpen in zware periodes.
Ze dwongen mij, zonder te vragen, om op te staan.
Om naar buiten te gaan. Om dingen te ondernemen.


Keer op keer, toveren ze, door tranen heen,

een lach op mijn gezicht.



Mijn honden, mijn therapiehonden,
ik voel een onbeschrijfelijke liefde voor ze.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten